De Sint had in de US-zone geshopt

Het moet in 1954 geweest zijn dat Sinterklaas voor het eerst in mijn leefwereld is opgedoken. En hoe. Die 6^de december liet hij in de nacht van zondag op maandag in ruil voor de raap en de wortel naast mijn winterbottientje een autootje achter dat op slag mijn doen en laten in de 2^de kleuterklas een geheel nieuwe dimensie gaf.

Toen juffrouw Annie immers later die week vroeg om ons lievelingsgeschenk – er waren blijkbaar klasgenootjes die meer dan één stuk naast de schoen hadden aangetroffen – mee naar school te brengen, stegen er uit menig meisjesmond kreetjes op toen mijn opgewonden Schuco toertjes maakte op de trede voor het bord terwijl daarbij het deuntje Auf Wiedersehen uit zijn binnenste klonk.

Meisjes en auto’s, het blijft een uiterst complex gegeven waar tot vandaag vooral slimme verkopers en protserige patsers de code van kunnen lezen. Die decembermaand was het vooral een soort verre nicht Mireille die helemaal voor mijn nagelnieuwe décapotable viel en mij zowaar prompt ten huwelijk vroeg. Het was mijn moeder die toen even prompt aandrong om toch eerst mijn studies af te maken. Maar ook in de leraressenkamer van de kleuterschool had mijn sinterklaasgeschenk intussen al ophef gemaakt. In die mate dat ik ’s anderendaags mijn autootje-met-radio terug mocht meenemen naar school, deze keer om zowaar ook voor de hele 3^de (!) kleuterklas van juffrouw Lutgarde een demonstratierit te komen geven.

Ik moet meegeven dat ook de jongens van mijn klas behoorlijk onder de indruk waren. Maar dan was dat vooral door technische aspecten als de besturing, de handrem en de schakelaar van de autoradio. En heel zeker door dat mysterieuze opschrift op het chassis Made in U.S.-Zone Germany wat toen – eeuwen voor de sjoemelsoftwaretijden – nog stond voor een effenaf niet te evenaren kwaliteitslabel.

Sinds die sinterklaas heeft de ‘Schuco-Radio 4002’ zoals het wagentje vandaag in de catalogi opduikt een vaste plaats in mijn handelen gekregen en al meer dan eens een einder geopend toen een kwestie onderweg-in-dit-leven al eens moeilijker te relativeren viel.

Hoe de Sint voor dat geschenk amper 9 jaar na Wereldoorlog II helemaal tot in Duitslands US-Zone was doorgedrongen, is pas veel later duidelijk geworden. Dat was toen in een oude boekentas van mijn vader zaliger de zakagenda van 1954 opdook met het verslag van de vierdaagse reis die hij die zomer met drie vrienden in de Traction Avant van Alex had gemaakt naar de boorden van de Rijn.

Of het hier ging om een soort gebaar van eerste Wiedergutmachung met onze buren uit het oosten dan wel om een late midlife-oprisping is nooit duidelijk geworden. Maar wat de aantekeningen wel reveleren is het bedrag in D-Marken dat hij, bij wijze van Wiedergutmachung met het thuisfront, had gespendeerd voor het prestigieuze Solingen-mes voor de keuken van mijn moeder en de cadeautjes voor mijn drie grote zussen. Met naast de 10,5 DM die voor zijn jongstgeborene waren besteed een klein sterretje dat onderaan de pagina cryptisch wordt hernomen naast het woord ‘Schuco’. Jaren nadat mijn zussen er steeds explicieter hadden op gealludeerd dat moeke steevast hutsepot met veel wortels en rapen op het menu zette in de dagen na Sinterklaas, viel met dat verslag van een Duitse reis bij mij het laatste stukje van dat schone, in een mensenleven met niets anders te vergelijken, Sint-mysterie.